Prima poezie

Urasc poezia. Am urat poezia, inca din timpul scolii, cand trebuia sa invat mecanic toate acele versuri enorme, complet inutile. Ok, dar asta este scopul scolii, cel putin la noi, sa iti ofere timp de 12 ani informatii mai mult sau mai putin folositoare.
Am devenit o persoana, deseori, mult prea rationala, drept urmare poezia nu a avut loc in viata mea. Nu va ganditi ca am o inima rece ca nu-mi place poezia, doar ca nu-i gasesc utilitatea sa invat pe de rost ceea ce au spus altii.
Acum 2 zile, Pascal a lansat o provocare; o propozitie care sa stea la baza unui poem. Pentru ca poeziile lui imi plac, le citesc, mi se par altfel, am raspuns provocarii lui si am trimis nu una, ci 3 propozitii, sperand in adancul sufletului sa fie aleasa una dintre ele.
Pascal a ales "He fights the biggest trees, he gets the smallest bushes,but does he lose his poetry?", iar continurea este aceasta:


Min 7.
De zon schijnt zijn teksten op de aarde en probeert de koude muur te breken, woord na woord.
De schaduw van de bomen neemt de reflectie van de zon gevangen in het ijs en enkel de herinner van vrijheid blijft bestaan.
De kleuren schilderen het landschap zoals zij denken dat de hemel er uit ziet, maar kleuren veranderen snel alsook de realiteit.
De zon is zo moe van deze ijzige attitude.
Hij vecht met de hoogste bomen, hij krijgt enkel de kleinste struiken maar verlies hij zijn poëzie?
De zon schrijft het ijs wegen vertelt ons over de profeet zomer.
De winter nam even over maar kon niet winnen want de zon is de schrijver van dit prachtig verhaal.

Thank you Pascal for this lovely Martisor.